Dette beslutningsforslag, som Folketinget nu skal tage stilling til, drejer sig om tilbagebetaling af strafafgiften på skattestigningerne tilbage i 2003.
Hvorfor nu det? Jo, fordi der i 2003 var to amter, der overskred regeringens skattestop med 146 mio. kr., og de blev pålagt en strafafgift på 146 mio. kr. Det var ikke noget, vi ønskede, eller noget, vi stemte for, men det var regeringen og regeringens støtteparti, der valgte at gå ud og straffe de to amtskommunale enheder.
Året efter, i 2004, var der ingen overskridelser af skattestoppet, men da vi så når til budgetlægningen for 2005, viser det sig, at skattestoppet er overskredet på det primærkommunale område. Denne gang med 156 mio. kr., altså en lille smule mere, end overskridelsen var på i 2003.
Hvad vælger regeringen så at sige nu, hvad vælger regeringens støtteparti at sige nu? Ja, nu ønsker man ikke, at der skal foretages nogen straf, nogen straffeaktion, eller at der skal indkræves nogen strafafgift.
Det er også fint nok med os, men hvordan kan det være, at der skulle opkræves en strafafgift i 2003, når der ikke skal det i 2005? Er det at behandle kommunerne ens, er det at behandle folk lige, er det, at kommunerne ved, hvad de kan regne med? Nej, det er det lige præcis ikke, og derfor er det fuldkommen rimeligt, at der bliver tilbagebetalt til de kommuner, til de to amter, der i 2003 blev pålagt en meget høj og meget urimelig strafafgift.
Vi ved heller ikke, hvad regeringens politik er fremover, det har vi ikke kunnet få noget svar på, da vi havde førstebehandlingen af beslutningsforslaget.
Vi er i en situation, hvor regeringen og regeringens støtteparti afviger princippet om lighed for loven, afviger princippet om forudsigelighed i forvaltningen, og vi ved intet om, hvornår regeringen og Dansk Folkeparti vil gribe ind næste gang, hvor stor eller hvor lille overskridelsen skal være. Ingen kommuner kan føle sig trygge, ingen af de nye regioner kan føle sig trygge.
Hvad betyder det her i virkeligheden, det, at man nu ikke griber ind? Det betyder, at regeringens eget skattestop er sprængt, for skatterne er jo steget. Udsagnet om, at ingen skat må stige i kroner eller i procent, er sprængt, for kommuneskatten er steget.
Og det er jo ikke første gang, vi har oplevet, at skattestoppet er blevet udhulet. Da vi behandlede lovforslag nr. L 125 i dag, hvor afgiften på alkoholsodavand og cigaretter blev sat op og på øl og vin ned - det var der en lang debat om - ja, der blev skattestoppet brudt igen i den definition, regeringen selv har valgt at give det.
Så når skatteministeren går ud og siger, at det skattestop, der er indført i Danmark, er hugget i granit, så vil jeg sige, at jeg snarere synes, det er formet i vådt sand; vandet er ved at være væk, skattestoppet er ved at erodere, og sandet er ved at smuldre.
Det er så gennemførelsen af regeringens skattestop. Heroverfor står, at man jo kan spørge: Hvordan har de kunnet få råd til det, hvordan har det kunnet lade sig gøre?
Da den socialdemokratisk-radikale regering fratrådte, afleverede vi en plan, »Danmark 2010«, hvis mål var at halvere statens gæld frem til år 2010. Det forudsatte i de 4 år, hvor den nuværende regering har haft ansvaret for finanspolitikken, at der var et samlet overskud på 90 mia. kr., men rent faktisk har regeringen med de fire finanslovvedtagelser kun opnået at afdrage for 60 mia. kr. Vi er 30 mia. kr. bagud i forhold til »Danmark 2010« med afviklingen af gælden i Danmark, og når regeringen påstår, at den fastholder »Damark 2010«, er det uden hold i virkeligheden og de handlinger, der er blevet gennemført.
Den næste betænkelighed, man kan have i forhold til det indgreb, regeringen har foretaget, er at spørge sig selv:
Hvordan har regeringen så egentlig håndteret det her over for kommunerne? Er der tale om en fair og rimelig behandling?
Lad os prøve at se på et par eksempler.
Hvis vi nu tager 2004, f.eks., hvor skattestoppet blev overholdt, hvordan kunne det så lade sig gøre? Det kunne det, fordi regeringen lavede en aftale med Københavns Kommune - en tiendedel af landets borgere - om, at Københavns Kommune satte skatten ned med 0,1 pct. Så er der selvfølgelig plads til, at en række andre mindre kommuner kan hæve skatten.
Hvordan kunne Københavns Kommune så få råd til at sætte skatten ned? Jo, det kunne den, fordi regeringen i aftalen med Københavns Kommune nedskrev den skatteafregning, som Københavns Kommune ellers skulle have foretaget til staten, med 240 mio. kr. Staten betalte, at Københavns Kommune kunne sætte skatten ned, og på den måde kunne man så i øvrigt holde skatterne i ro på det kommunale område.
Er der andre måder, regeringen er begyndt at fifle med skattestoppet på?
Da den socialdemokratiske-radikale regering fratrådte, var tilskuddet til vanskeligt stillede kommuner - og det var dem, der var vanskeligt stillede - 200 mio. kr. Med den finanslov, der er vedtaget, er det forøget til 600 mio. kr., og det er, for at regeringen og regeringspartierne kan have
400 mio. kr. ekstra, de kan drysse ud til kommuner, der ellers ville være i den situation, at de skulle sætte skatten op. Man kan næsten sige, at det er statslig bestikkelse af kommunerne for at overholde skattestoppet, og det er i hvert fald ikke noget, der har noget med det at gøre, der burde være det reelle i skattestoppet, nemlig det at sikre, at de offentlige udgifter blev holdt under kontrol. Er der andre måder? Ja, der er jo låneadgangen. Lad os nu tage et helt tilfældigt amt, Frederiksborg Amt. Der har man inden for de sidste 7 år konstant øget gælden, sådan at den på nuværende tidspunkt er oppe på 1,6 mia. kr. Den er vokset 300 mio. kr. over de sidste 7 år, så der er et stort underskud, også sidste år, i Frederiksborg Amt, men alligevel har Frederiksborg Amt - der er kun én amtskommune i landet, der har en lavere amtskommunal skat - kunnet holde skatten i ro i 7 år. Hvordan kan man holde skatten i ro med udgifter, der vokser, og opbygge en gæld? Jo, det er, fordi regeringen er så flink at komme og sige, at det er de med til at finansiere. Til næste år vil Frederiksborg Amt få udvidet sin låneadgang med 80 mio. kr., og så er det selvfølgelig ingen kunst at holde skatten i ro, når staten på den måde kommer og siger: Nu må I bare forgælde jer. Vi diskuterede jo det her meget intenst ved førstebehandlingen. Vi har aldrig fået nogen begrundelse fra Venstre eller fra Dansk Folkeparti eller fra Det Konservative Folkeparti for, hvorfor man forskelsbehandler de to amter i 2003 i forhold til den kommunale overskridelse, der er lidt større, i 2005 - aldrig. Venstres ordfører sagde, at regeringen ikke opfatter overskridelsen i 2005 som et brud på aftalen. Nå, er det så regeringen, der skal anlægge en subjektiv vurdering hver gang: Uha, vi føler, der er en overskridelse, nu griber vi ind, uha, her føler vi ikke at der er en overskridelse? Er det regeringens følelser, der skal være grundlag for administrationen af lovgivningen i det her land? Det er da fuldkommen uansvarligt. Dansk Folkepartis ordfører er ikke til stede i salen, men jeg vil bare sige, at også de forklaringer, vi har fået fra Dansk Folkeparti, er utilfredsstillende - ikke sådan at forstå, at Dansk Folkepartis ordfører ikke kunne se problemerne på det her område, for han havde forståelse for dem, han kunne godt se, at oppositionen havde en pointe med det her forslag, men det kneb lige med at tage sig sammen til at stemme for forslaget, selv om han måske nok inderst inde syntes, at det kunne være rimeligt. Jeg vil også sige, at jeg synes, at Dansk Folkeparti har et meget, meget stort forklaringsproblem på det her område.
Jeg vil meget anbefale, at man stemmer for det her beslutningsforslag, nemlig lighed for loven, lighed over for kommuner og amter, når de overskrider skattestoppet, og en fair behandling. Og lad os så snakke om, hvad der skal ske fremover, så kommunerne også ved, hvad de kan regne med i de kommende år.